فرار سیدن نوروز باستانی ، یادآور شکوه ایران و یادگار جمشید جم بر همه ایرانیان پاک پندار،راست گفتار و نیک کردار خجسته باد.
آمدن بهار را شادباش گوییم و به استقبال فرداهایی تازه می رویم ...
فرداهایی سرشار از پیروزی و شادکامی و سربلندی و سر زندگی برایتان آرزومندم .
امیدواریم سال 1388 سالی نیک و همراه با بهروزی برایتان باشد.
یکی از آئینهای سالانه ایرانیان چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگر چارشنبه سوری است. ایرانیان آخرین سه شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می روند. چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می شود. مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می کنند که ریشه اش به قرن ها پیش باز می گردد(جشن سور) مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می گیرد. برای مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن, ایرانیان آتش های بزرگ می افروزند و از روی آن می پرند و ترانه ( سرخی تو از من ، زردی من از تو) می خوانند.
ظاهرا مراسم چهارشنبه سوری برگرفته از آئینهای کهن ایرانیان است که همچنان در میان آنها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریائی رواج دارد. برای ما سال ۳۶۰ روز بوده با ۵ روز اضافه ( یا هر چهار سال ۶ روز اضافه ). ما در این پنج روز آتش روشن می کردیم تا روح نیاکانمان را به خانه هایمان دعوت کنیم.
این جشنها در ایران باستان با نام جشنهای سور شناخته میشد اما چرا به چهارشنبه آخر سال محدود شد ؟ اصولا جشنی به نام چهارشنبه سوری در ایران باستان نداشتیم چون اصلا 4 شنبه نداشتیم ، اما اینکه بمرور این جشن(جشن سور) به 4 شنبه آخر سال منطبق شد خود گویای سخن دیگری است! این آتش چهارشنبه سوری بازمانده آن آتش افروزی ۵ روز آخر سال در ایران باستان است که با عقیده اعراب(اعراب 4شنبه آخر سال را روزی نحس می دانند!!! ) منطبق گشته است .
"سور "در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش های ایرانی به معنای "جشن"،"مهمانی"و "سرخ" آمده است .
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدهد باز و تو در گل باشی
در این روزهای واپسین سال ، برای همه شما دوستان عزیز آرزوی پیروزی و شادکامی و بهروزی دارم .شاد و خرم باشید .چهارشنبه سوری باصفایی رو براتون آرزومندم.
در جواب دوست عزیزی که در مورد بنده نوشته بودند باید عرض کنم که تنها امیدوارم اینگونه که شما میگید نبوده باشه اما در هر صورت کاملا در اشتباهید.
جوابیه برای دوست عزیزی که با نام غریبی در نخلستان نظر گذاشتند :
اگر کمی به ضمایر جملاتم در پست قبل توجه میکردید بهتر بود . شاید اون وقت قضاوت عادلانه تری داشتید .
"لااقل چرا عده ای رو فدای کوچکی خودمون میکنیم ؟!!
ای کاش یک لحظه هم که شده هر کدوم از ما یک فلش بک به این خاطرات می زدیم . حداقل برای لحظه ای از کالبد نقشمون در این جمع بیرون می اومدیم و از دید سوم شخص داستان به رفتارمون در قبال همدیگه نگاه می کردیم."
در جواب نظر دیگری هم گفتم،روابط ما مثل معادلاتی می مونه که ما مجموعه متغیرهای اون هستیم. با این پست قصد نداشتم که خودم رو از مجموعه متغیرهای این معادلات کنار بزارم اما گاهی اوقات رفتارهای متناقض این مجموعه متغیرها،نه در جهت اصلاح بلکه در مسیری قرار میگیره که حل این معادلات رو سخت میکنه.رفتارهایی که تنها بوی سالهای بچگی رو میده . انگار گذشت زمان و عادت کردن به هم، باعث میشه حساسیت روی رفتارمون کم بشه . فراموش میکنیم که این متغیرها تنها و تنها با هم میتونن این معادلات رو حل کنن.
بیایید برای شخصیت،تفکر و شان وجودی هم ارزش بیشتری قائل باشیم ...
از اصلاح گفتید اما این جامعه کوچیک(دانشگاه) که مثال حی و حاضر شرایط ماست رو کسی جز من، تو و هر کدام از ما نمیسازه،چه بهتر بیایم از دیدی غیر از دید هرروزه به این جامعه و این معادلات انسانی و این متغیرها که هرکدام از ما باشیم نگاه کنیم. شاید اون وقت قهرهای مخملی، رفتارهای بچه گانه، بی حرمتی های کودکانه، دید بدبینانه و پوچ ناشی از رفتار انتزاعی ما، در رفتار هرروزه ما جایی نداشته باشه.
شاید اون موقع احترام در نظر عده ای،خرد شدن شخصیت و منزلت هریک از ما نباشه .
شاید ...
گاها که اتفاقات و خاطرات دانشگاه رو مرور میکنم، لحظه های جالبی در نظرم پدیدار میشه .
آدمها، شخصیتها، حرفها، تعبیرات زبانی و ادعاها و در مقابلش رفتارهای متناقض خیلی از ما!
از غرور و رفتار و انتظارات و قهرهای مخملی گرفته تا جو بچه گانه آدمهای یک محیط کوچک مثل یک کلاس ! که فقط میشه در مقابلش یک لبخند زد!!!
مشتی حل نشده ها و جا نیفتاده ها !!!!
از موضوعاتی که فکر میکنیم می بایست برای هرکدام از ما بعنوان یک جزء از این مجموعه ی هرچند کوچک حل شده باشد اما واقعیت چیز دیگری است.
به هم می خندیم اما با هم نمی خندیم. شاید چون به هم عادت کردیم دیگه رفتارهای بچگانمون برامون روزمره و عادی شده .
نمیدونم، شاید گم شدیم ! شاید هم خودمون رو گم کردیم ! اما هنوز باور نداریم بزرگ شدیم .
نمیدونم چقدر باید بگذره تا بزرگ بشیم ؟! تا دست از حقارت های کوچیک کوچکیهامون برداریم .
نه به بزرگ شدن و قد کشیدن می اندیشیم و نه میگذاریم دیگران قد بکشند ؟! تا کی می خوایم خودمون رو پشت کوچکیهامون پنهان کنیم ؟!
تا کی ؟
لااقل چرا عده ای رو فدای کوچکی خودمون میکنیم ؟!!
ای کاش یک لحظه هم که شده هر کدوم از ما یک فلش بک به این خاطرات می زدیم . حداقل برای لحظه ای از کالبد نقشمون در این جمع بیرون می اومدیم و از دید سوم شخص داستان به رفتارمون در قبال همدیگه نگاه می کردیم.
ای کاش کمی به فلسفه بودنمان در اینجا می اندیشیدیم. ای کاش ذهن ما اونقدر که اسیر تفکرات بچه گانه و انتزاعی ادامه دار چند سال گذشتمان بود در فکر یک طلوع تازه می بود. در فکر اینکه کمی در مورد رفتار و گفتار و اندیشمان فکر کنیم ، شاید به یک ادبیات نو رسیم .
ادبیاتی نو که در آن حرفهامان تنها در حد یک حرف نبود.
ای کاش...
سلام به همه دانشجویان عزیز .
از امروز وب سایت رسمی انجمن علمی گروه کامپیوتر ( JUCC ) به آدرس زیر فعالیت خودش رو شروع خواهد کرد و در خدمت شما دوستان عزیز خواهد بود .
امیدوارم فعالیت این مجموعه و دوستانی که در خدمت شما خواهند بود بتونه موجبات رضایت شما رو فراهم کنه .
پاینده باشید .